دست های مدیون ...

من از جنگ داخلی ایران می ترسم !! سوریه چه شد دچار شد؟

روزی پای صحبت های پزشکی ایرانی نشستم که سال ها در سوریه کار کرده بود. لا به لای حرف هایش به موضوع جالبی اشاره کرد:
سوریه همیشه یکی از امن ترین کشورهای عرب بود، اما از چند سال قبل حس می کردی که انگار خیلی نامرئی اما مدام، به اختلافات قومی و مذهبی و حتی شهری و طایفه ای در این کشور دامن زده می شود…

اخبار و شایعاتی پخش می شد که خیلی راحت باعث اختلاف مذاهب یا قومیت ها یا حتی ساکنان شهرهای مختلف و طرفداران تیم های مختلف می شد.

مثلا یک روز شایع شد پزشکی کرد تبار مردم قبایل عرب را مسموم کرده و یک بار شایع شد راننده ای از شهر حمص پانزده مسافر اهل حلب را به داخل دره فرستاده و خودش از اتوبوس بیرون پریده و …

✅وقتی جنگ داخلی به راه افتاد ناگهان همه این اختلاف ها و کینه ها و نفرت ها سرباز کرد و تسویه حساب ها همسایه به همسایه و شهر به شهر و دین به دین و مذهب به مذهب و قوم به قوم شروع شد…»

این حکایت آشنا نیست؟ دقت کرده اید در چند وقت اخیر چقدر از این ماجراهای در ایران داشته ایم؟ دقت کرده اید چه حجمی از این اخبار غیر رسمی و بعد قضاوت های احساساتی و حجم عظیمی از واکنش های افراطی را در سطح جامعه و شبکه های اجتماعی دیده ایم؟

چرا اصلا صفحه بچه پولدارهای تهران راه افتاد؟ چرا ماجرای فیتیلیه ای ها به بحران ملی بدل شد ؟چرا تتلو و تتلی ها و یغما و یغماییان و چرخنده و سحر قریشی و … این همه ماجرا شد؟ چرا ماجرای بخیه زخم چند سانتی متری پسر بچه چهار ساله در حالی به یک بحران ملی بدل شد اما در همین تهران خودمان سر کودکی را گوش تا گوش بریدند و کسی کمپین دلواپسی به راه نیانداخت…
اصلا نمی خواهم به این احتمال فکر کنم، اما می ترسم از روزی که منافع آنانی که جهان را روی سرانگشت های شان می چرخانند، این باشد که جنگ داخلی در ایران راه بیافتد… فکر می کنید اتفاقی که در صربستان و کرواسی و بوسنی با مردمانی با فرهنگی نسبتا بالا افتاد، دوباره ممکن نیست؟

حس می کنم که « ایران » در حال تجزیه به هفتاد و دو ملت و قوم و هفتصد نوع اندیشه و هفت هزار نوع تفکر است. هر کسی را که نگاه می کنی حس می کنی از دیگران نفرتی عظیم و خشمی انبار شده دارد که تنها جرقه ای می خواهد تا منفجر شود

فقط فرض کنید کسانی باشند که مامور ایجاد چنین وضعیتی باشند. حالا این افراد نمی توانند به روسای خود پیام دهند که: « ایرانی ها را می شود با تحریک احساسات شان و با شانتاژهای خبری به جان هم انداخت … »؟ متاسفم اما حس بدم را جور دیگری نمی توانستم انتقال دهم. من از گسترش این حجم نفرت و کینه و خشم علیه همدیگر می ترسم… یادم هست که همین ده بیست سال قبل مردم کوچه و خیابان واقعا مهربان بودند و آرام، رئوف و همراه و همدل… همان طور که سوری ها و عراقی هایی که حالا راحت به روی هم اسلحه می کشند زمانی در میان کشورهای عرب به مهربانی و مهمان دوستی و آرامش شهره بودند …

هرمطلب ضد قوميتي ضدنژادي اختلاف افكن مذهبي را کپی پست نكنيد بياييدتصميم بگيريم درچهاچوب نقشه ایران باهم بخنديم بجاي اینكه برهم بخندیم ….

تلنگر …

یک هو وقتی انتظارش را نداری آخرش می رسد. یک هو بی مقدمه تمام می شود و تو می مانی و هزاران برنامه و کار نصفه ای که به ته نخواهد رسید.
یک هو می بینی شرایطی که چندان مطلوبت هم نبوده شده آخرین باقی مانده ی تو. یک هو می بینی به جای یک خداحافظی رمانتیک و یا خیلی خاص و بی حرف و حدیثی ، پایان روزهای بودنت رسیده و آخرین پستی که از زندگی تو مانده ، با آن آخرین پست رویاهایت زمین تا آسمان فرقش است.

وقتی کوثربلاگ بترکد و تو بمانی و هزار متن ننوشته و ببینی آخرین مطلب های ارسالی ات با تصورت از ” پایان خوشی برای وبلاگ نازنینم” تفاوت کارش از کجاست تا به کجا، وحشت تمام وجودت را میگیرد که بدانی آن اجلی که تو را یک روز از وسط صحنه ی زندگی با هزاران برنامه و قصد و کار و هدف بر می دارد و می گذارد آن دنیا، در چه شرایطی با تو قرار است ملاقات کند؟ نکند آخرین پست زندگی ات همین حالا باشد. نکند وقتی رفتی برگردی و ببینی اصلا پست شیک و مجلسی ای برای آخرین صحنه ی زندگی ات انتخاب نکرده بودی!

فکر کن مثلا وقتی در اوج به هم ریختگی هایت هستی بروی! فکر کن بعد از یک دل شکستن بروی! فکر کن بعد از یک دل سیر خرابکاری کردن از هر نوعیش، وقت رفتنت برسد!

فکر کن !!! ….