دست های مدیون ...

*تــلنـگر*

نیمه شبی چند دوست به قایق‌سواری رفتند و مدت زیادی پارو زدند.

سپیده که زد گفتند: چقدر رفته‌ایم؟  *

تمام شب را پارو زده‌ایم!*

اما دیدند *درست در همان‌جایی هستند که شب پیش بودند!*

آنان تمام شب را پارو زده بودند، ولی *یادشان رفته بود طناب قایق را از ساحل باز کنند!*

در اقیانوﺱ بی پایان هستی، *انسانی که قایقش را از این ساحل باز نکرده باشد هر چقدر هم که رنج ببرد، به هیچ کجا نخواهد رسید!*  

قایق تو به کجا بسته شده است؟  

آیا به *بدنت* بسته شده؟  به *افکارت*؟  به *ناامیدی هایت*؟ به *ترســها و نگرانیــهایت*؟ به *گذشته ات*؟  و یا به *عواطفت*؟ …  

*این ها ساحل‌های تو هستند …*