دست های مدیون ...

 *مــثــــل خـــاک!* 
  در فصل بهار یک سنگ پیدا نمی‌کنی که سبز شده باشد، چرا؟ *چون سنگ خودش را گرفته است*. 
 اما خاک را ببین چه گل‌های رنگارنگی که از دل آن بر می‌دمد، چرا؟ *چون خودش را نگرفته است.*
«در بهاران کی شود سر سبز رنگ 

خاک شو تا گل برویی رنگ رنگ 

 سال‌ها تو سنگ بودی دلخراش 

 آزمون را یک زمانی *خاک* باش»

تو سال‌ها خود را گرفتی و به جایی نرسیدی. حالا یک مدتی بیا و *خاکی باش، افتاده باش،*
 وگرنه، اگر خودت را بگیری هیچ نسیمی و هیچ بهاری نمی‌تواند تو را سبز و شکوفا کند؛ *نه خدا، نه پیامبران او، و نه اولیای حق، و نهکتاب‌های آسمانی.*

 این است که اهل جهنم در قیامت می‌نالند که: 
*ای کاش ما خاک بودیم!*

 *یعنی ای کاش انسان‌های خاکی و افتاده‌ای بودیم.*

 *ای کاش ما هم تواضع پیشه می‌کردیم.*