دست های مدیون ...

عاشقانہ هاے شهدا تنها آرزوےصالح… تنها یہ آرزو تو دنیا داشت و… واسہ رسیدن بهش خیلے تلاش میڪرد… قبل عقد.. بهم گفت： “حاجتے دارم ڪہ لحظہ جارے شدن خطبه… برام از خدا بخواہ…” روز عقد… با فاصلہ از هم نشستیم… اون لحظہ تموم دغدغه‌ م این بود… ڪہ با این فاصلہ… چطور بهش بگم ڪہ چہ دعایے باس براش بڪنم..؟ حتماً اونم نمیتونست با صداے بلند خواسته‌ شو بہ گوشم برسونہ… چیزے بہ جارے شدن خطبہ عقد… نموندہ بود ڪہ… خواهرش اومد و… یہ دستمال ڪاغذے تاشدہ داد دستم و گفت… “اینو داداش فرستادہ…” دستمالو ڪہ وا ڪردم… دیدم… روش برام خواستہ شو نوشتہ بود… “دعا ڪن ڪہ من شهید شم…” یادمہ قرآن دستم بود… از تہ دل دعا ڪردم ڪہ خدا… شهادتو نصیبش ڪنہ و… عاقبتش ختم بہ شهادت شہ… اما… واقعاً تصور نمیڪردم این خواستہ قلبے من… بہ این سرعت بہ اجابت برسہ… وناگهان چہ زود دیرمے_شود… من گفتہ بودم عاقبتش… ڪہ بہ حساب ذهن خودم… تا این عاقبت… سالهاے سال فرصت داشتم… فڪرشم نمیڪردم ڪہ بہ این زودیا… داشتنش… بہ آخر برسہ… ( همسرشهیدعبدالصالح زارع)