دست های مدیون ...

*تــلنـگر*

نیمه شبی چند دوست به قایق‌سواری رفتند و مدت زیادی پارو زدند.

سپیده که زد گفتند: چقدر رفته‌ایم؟  *

تمام شب را پارو زده‌ایم!*

اما دیدند *درست در همان‌جایی هستند که شب پیش بودند!*

آنان تمام شب را پارو زده بودند، ولی *یادشان رفته بود طناب قایق را از ساحل باز کنند!*

در اقیانوﺱ بی پایان هستی، *انسانی که قایقش را از این ساحل باز نکرده باشد هر چقدر هم که رنج ببرد، به هیچ کجا نخواهد رسید!*  

قایق تو به کجا بسته شده است؟  

آیا به *بدنت* بسته شده؟  به *افکارت*؟  به *ناامیدی هایت*؟ به *ترســها و نگرانیــهایت*؟ به *گذشته ات*؟  و یا به *عواطفت*؟ …  

*این ها ساحل‌های تو هستند …*

تلنگر …

یک هو وقتی انتظارش را نداری آخرش می رسد. یک هو بی مقدمه تمام می شود و تو می مانی و هزاران برنامه و کار نصفه ای که به ته نخواهد رسید.
یک هو می بینی شرایطی که چندان مطلوبت هم نبوده شده آخرین باقی مانده ی تو. یک هو می بینی به جای یک خداحافظی رمانتیک و یا خیلی خاص و بی حرف و حدیثی ، پایان روزهای بودنت رسیده و آخرین پستی که از زندگی تو مانده ، با آن آخرین پست رویاهایت زمین تا آسمان فرقش است.

وقتی کوثربلاگ بترکد و تو بمانی و هزار متن ننوشته و ببینی آخرین مطلب های ارسالی ات با تصورت از ” پایان خوشی برای وبلاگ نازنینم” تفاوت کارش از کجاست تا به کجا، وحشت تمام وجودت را میگیرد که بدانی آن اجلی که تو را یک روز از وسط صحنه ی زندگی با هزاران برنامه و قصد و کار و هدف بر می دارد و می گذارد آن دنیا، در چه شرایطی با تو قرار است ملاقات کند؟ نکند آخرین پست زندگی ات همین حالا باشد. نکند وقتی رفتی برگردی و ببینی اصلا پست شیک و مجلسی ای برای آخرین صحنه ی زندگی ات انتخاب نکرده بودی!

فکر کن مثلا وقتی در اوج به هم ریختگی هایت هستی بروی! فکر کن بعد از یک دل شکستن بروی! فکر کن بعد از یک دل سیر خرابکاری کردن از هر نوعیش، وقت رفتنت برسد!

فکر کن !!! ….